کنترل نیمه فعال پل های معلق با استفاده از میراگرهای mr و منطق فازی

زلزله از مهم ترین بلایای طبیعی است که همواره انسان و سازه های ساخته شده به دست انسان را تهدید می کند. پل های معلق از جمله این سازه ها می باشند که به دلیل سختی و میرایی کم همیشه در معرض خطر بلایای طبیعی قرار دارند. از سال های دور تلاش بسیاری جهت حفاظت از اینگونه سازه ها شده است که از جمله ی آن ها می توان تقویت اعضای سازه جهت افزایش باربری اشاره نمود. ولی با گذشت زمان و با بررسی عملکرد سازه های مختلف در برابر زلزله، نواقص این روش ها بر مهندسین آَشکار گردید. بدین ترتیب رو ش های جدیدی از جمله افزایش میرایی سازه جهت مقابله با بلایای طبیعی پیشنهاد شد. در این راستا سیستم های کنترل غیرفعال و به دنبال آن سیستم های کنترل فعال و نیمه فعال توسعه یافتند.سیستم های کنترل نیمه فعال در سال های اخیر توجه بسیاری از محققین را به خود جلب نموده است. این سیستم ها قابلیت اطمینان سیستم های کنترل غیرفعال را با مزیت پارامترهای قابل تنظیم سیستم های کنترل فعال بصورت همزمان دارا می باشند. میراگرهای mr از جمله ی این سیستم ها است که دارای مزایایی از قبیل عدم نیاز به منبع بزرگ انرژی، ظرفیت بالای نیرو، قابلیت تنظیم نیرو، پاسخ سریع و عملکرد ایمن در هنگام آسیب هستند. در این رساله هدف کاهش ارتعاش قائم پل های معلق با استفاده از میراگرهای mr و منطق فازی است. برای این منظور از یک میراگر mrبزرگ مقیاس 2200 کیلونیوتنی استفاده شده و پل معلق وینسنت توماس واقع در لوس آنجلس آمریکا بعنوان مثال عددی انتخاب شده است. معادلات حرکت با استفاده از مختصات تعمیم یافته مودال، در فضای حالت نوشته شده و سپس در نرم افزار متلب و با استفاده از جعبه ابزار سیمیولینک حل گردیده است. برای کنترلگر فازی بکار گرفته شده در این رساله ورودی و قوانین متفاوتی پیشنهاد شده است. مشخصات کنترلگر فازی، تعداد و موقعیت میراگرها به روش سعی خطا بهینه شده است. در نهایت 3 مدل برای تعداد و موقعیت میراگرها و 1 کنترلگر فازی بعنوان کنترلگر فازی بهینه انتخاب شده است. پاسخ پل مورد مطالعه تحت تاثیر زلزله های مختلف و در حالت های کنترل نیمه فعال و کنترل غیر فعال با ولتاژ صفر و بیشینه برای 3 مدل پیشنهادی مورد بررسی قرار گرفته است. نتایج حاکی از آن می باشند که هر کدام از این 3 مدل قادر است ارتعاش قائم پل را بطور مطلوبی کاهش دهد.